VEDA MEKTUBU

Ya çocuktum, ya yeni çıkmıştım çocukluktan,

Delişmen çağındaydım ilk gençliğimin,

Seni ilk tuttuğumda, sana ilk tutunduğumda.

Sen nereden hatırlayacaksın ki benim bu gün gibi hatırladığım o anı.

Adamlardan bir adam sanmıştın, meftunlardan bir meftun.

Delikanlılığa yürüyen bir çocuk işte, ispat peşinde:

“Herif oldum ben de” diyebilmenin derdinde.

Öyle değildi hâlbuki…

Karşına oturmuştum,

Kervan’daydık.

Coşkun’un, Talip’in, Taşkın’ın son nesil olarak çalıştırdığı Kervan’da…

Ben aile salonunda oturmuştum, sen karşımdaydın.

Koyu bir karanlık gibiydi hüzün.

Henüz tanışmamıştım Zarifoğlu Cahit’le,

İmkânsız erkeklerin büyük ağladığından habersizdim.

Ondandı kirpiklerime kirpiklerime yürüyen yaşları kovuşum,

Karşına oturuşum,

Senden bir medet bekleyişim ondan.

Bir sevdadan mı çıkmıştım, yeni ama mümkünsüz bir sevdaya mı bulaşıyordum,

Hatırlamıyorum.

Bir tek o koyu hüznü hatırlıyorum o güne değin,

Sana sığınışımı bir de.

Sana ilk dokunuşumu hatırlıyorum oracıkta.

Kadife yumuşaklığında tenini…

Dudaklarımı ilk değdirdiğimde ciğerlerime kadar yakışını bir de…

Herkesin dilindeydin.

Hedefinde muhafazakâr ve hatta mutaassıp tüm ailelerin…

Hacı babam, istemezdi seni; Hacı anam zinhar kapıdan sokmazdı.

Kimsenin görmediği kuytu köşeleri seçerdim seninle baş başa kalabilmek için.

Görürler diye korkardım.

Senin umrunda olmazdı.

Gönül koymaz, naz etmezdin.

Dudaklarıma değince sen, ciğerlerimi yakardı dûdun.

Ben bir sevda yangınından yeni çıkmış,

Yada imkansız bir aşka bulaşacak o toy delikanlı,

(Hangisiydi hatırlayan var mı sahi)

Sende bulurdum teselliyi, ücretin mukabili.

Ücret deyince şimdi, onu bir yosma, beni bir zampara gibi görme emmoğlu

Ücret elimde olmayan, bir araya gelmek için mecburi…

Takılma, anlatırım sonra.

Sonra büyüdüm ben, yeni acılar biriktirdim koynumda,

Yeni sevdalar.

Yeni hüzünler anlayacağın kirpiklerimin üstünde, altında.

Bizimki bir tutku değildi artık,

Bir dostluk ama her öpüşü dudaklarımdan ciğerime nefes nefes yangın olan…

Sevgililerim kıskandı seni, sen aldırmadın.

Dertleştiğin bile oldu bana dair kimiyle.

Az fettan değildin hani.

Ramazanda uğramayışım ondandı.

“Dinsizin kızı” derdi senin için, bir arkadaşım,

Ne yapar eder, yoldan çıkarırdın beni

Sen dudaklarımdan ciğerime bir ateş düşürürdün,

Ben orucumu düşürürdüm.

Küfrederdim sana, dümdüz giderdim.

Sen kor bir alev gibi dururdun yine de göğsümün sol yanında.

Düğünümde bile yanımdaydın mesela.

Düğün günü merdivenlerin kıyısında yakalayınca bizi iki gözüm gelin hanım,

Nasıl da azarlamıştı beni.

Ben bırakıp gitmek zorunda kalmıştım seni ya,

Umurunda bile olmamıştı.

Bu umarsızlığın bir tek deli ederdi beni,

Değilse severdim seni.

Sonra yaşayamadığında Muhammet Giray’ım,

Ben aklımı kaçırdım kaçıracağım demlerinde.

Sessiz gözyaşlarımı bırakırken karanlığına Ağrı’nın

Kucağımda taşırken cansız bedenini,

Eşiğindeyken isyanın, ölme arzusunun

Senin imdadıma yetişmen…

Hastanenin bahçesinde beklerken haberini Alperen’in,

Yusuf’un müjdesi niye gelmedi hâlâ diye telaşlanırken,

Telaşıma da sevincime de ortak olan sen.

Bir gün senden ayrılacağımı hiç düşünmemiştim.

Son nefesim de bile yanımda sen olursun diye düşünürdüm hep,

Karım, çocuklarım belki ama sen mutlaka.

Oysa sen beni değil, ben seni terk ediyorum.

Ne kadar komik değil mi?

Mesele ne sağlığıma iyi gelmiyor olman,

Ne baskısı mahallenin,

Ne ahlak,

Ne de muhafazakâr çevrem.

Canı cehenneme hepsinin ama…

Oğullarım öğrenmişler seni.

Ya biz ya O, dedi, Oğuzkağan,

Alperen’in gözlerinde ha düştü ha düşecek iki kocaman bulut.

Başka bir şeyden değil yemin olsun.

Ben oğullarıma kıyamam.

Seni terk edişim bundan.

HOŞÇA KAL SEVGİLİ SİGARAM…