KALEMİNİ MERMİYLE DOLDURANLAR!

Herkes bilir ki, bizim ülkede yazdıklarının okunmasını istiyorsan eğer, illaki birilerine ya da bir şeylere saldıracaksın. Şöyle birilerine heyyyyt diye bağırıp çağıracaksın! Sonra başka birileri de sana "helal be ne laf çaktı" diyerek sırtını sıvazlayacak. Sen de iyice galeyana gelip şöyle gerile gerile caka satacaksın memlekette. Ne yazık ki köşe yazarlığı denen şeyin geldiği nokta bu. Bu işi ister ulusalda istersen yerel ölçekte yap, bir yerlerde mevzi almadan yaparsan kimse seni okumaz. Mevzilenmek demek bir anlamda kaleminle birilerine ateş etmek demektir. Çünkü seni o cepheye sürüp mevziye koyanlar kalemini silah gibi kullanmanı da emrederler. Kalemin ona buna çevrilmiş bir nevi silahtır artık. Çıkarsızca birinin eline silah tutuşturulmayacağını yüzyıllardır bu coğrafyada yaşayanlar olarak bizlerden iyi bilen yoktur sanırım!! Ayrıca, yazdığın yazıya birkaç da şöyle havalı tarihsel ve sosyolojik cümle sıkıştırdın mı al sana "Dip Köşe Yazarlığı"(!) Durum buyken, artık salla sallayabildiğin kadar, kim tutar seni. Ne kadar çok bağırıp çağırırsan senden iyisi yoktur. Onları gören kimi yazarlar da diyor ki, "Arkadaş bu işin raconu buysa, durmayalım biz de saldıralım!" Herkes kendisine bir hedef seçiyor ve döşüyor hedefine cümleleri. Hele bir de yerel basınlardaki kimileri de şöhretli yazarları taklit edip sıfır bilgi içeren atarlı yazılar yazmaya çalışınca iş komik olmanın da ötesine geçiyor.

Ee sonra ne mi oluyor peki? Ünlü yazarları okuyanlar ile o ünlü yazarların taklitçisi olan ünsüz yazarlar taş sopa Allah ne verdiyse hücuma kalkacak gibi galeyana geliyor. Çok net bir şey söylemek istiyorum. Bu iş böyle olmaz ya da en azından olmamalı. Eğer ki ellerinin kalem tuttuğunu iddia edenler kalemlerine mermi sürerlerse, toplumu da dönülmez bir kavgaya sürüklerler. Kendileri daha çok okunacaklar ya da takip edilecekler diye bunu yapıyorlar ama bu işin altında tüm memleket gibi onlar da kalır.

Ne yazık ki üniversite yıllarımdan sonra ne yerelde ne de ulusalda dört başı mamur bir fikir yazısı okuyamadım. Cebimdeki üç kuruşla koşa koşa gidip aldığım gazetelerden eser kalmamış artık. Hatta sırf 59 kupona kitap veriyor diye aldığım içi boş gazeteleri bile arar oldum. Aslında çok şey değildi istediğimiz. Beğenilme kaygısından uzak, sakin bir üslupla yazılmış ve dünyaya bakışımızı genişletecek bilgi içeren yazılar olsun yeterdi.

Galiba çok şey istemişiz ki onlardan kala kala bu günlere kaldık. Şimdi anca ona buna lakap takılsın, şuna buna ahkâm kesilerek ders vermeye çabalansın, ya da bir yerlere yaranmak için sallayıp durulsun. Peki adama şunu sormazlar mı: Madem bu konuda çok mahir ve bilgin insanlardınız da niye acaba toplum olarak düşünsel bir gerileme yaşıyoruz? Kaçınız yepyeni bir fikir akımına öncülük ettiniz veya var olan fikir akımlarını yeniden yorumlayıp okuyucunun önüne koydunuz? Sakın demeyin ki bizim öyle bir vazifemiz yok. Bal gibi de var! Yeri geldiğinde Karl Marx'tan Mevlana'ya kadar örnekler verebilecek kadar aydın olabiliyorsunuz. Ya da İskender'den George Bush'lara kadar varıncaya dek tarihçi de olabiliyorsunuz. Ve hatta memleket adına kocaman laflar edebiliyorsunuz. O halde kendinize bu rolü vermiş de oluyorsunuz. Hadi fikri gelişmeye bir katkınız olmadı, bari toplumsal barışa bir katkınız olsaydı da kavga dolu bir geleceğin önüne geçebilseydiniz.

Diyeceğim şu ki; her neye inanıyorsanız o inandığınız değerler aşkına, kişiler ya da olaylar üzerinden sağa sola ateş edenlerden uzak durun! Çünkü onların ellerindeki kalem değil, esasen silahtır. Dolayısıyla ellerinde silah varsa illaki birileri vermiştir o silahları. Namlularını yarınlarımızın üstüne çevirmiş kurşun yağdırıyorlar. Ve fakat ortaya bir fikir atıp sükûneti elden bırakmadan fikirlerinin neferi olan sağlam duruşlu birileri de varsa onları da okumaktan asla geri durmayın. Kendi akıl sağlığımız ve yavrularımızın geleceği için bunu lütfen akıldan çıkarmayalım. Çünkü yoldan çıkmış bir düzeni bile kavga dövüşler değil, sadece büyük fikirler tekrar yoluna sokabilir.

Kalın sefa ile...