Edebiyatın ve sanatın temel bir kuralı vardır. O da şudur: Yerelden beslenmeyen hiçbir eser evrensel olamaz. Yani anlaşılması açısından şöyle bahsedelim. İnsanın doğup büyüdüğü ya da aşını ekmeğini yediği bir yerden yola çıkmadan ortaya koyacağı her eser yarım yamalak olacaktır. Söz gelimi eğer ki yoksulluktan bahsedip beynelmilel bir eser ortaya koymak istiyorsanız evvela memleketteki yoksulluğa değinmeniz gerekir. Önemli birçok yazar çizerin kaleminden dökülenler eğer ki tanınıp bilinmişse yaşadıkları çevrenin esintileri bunda önemli bir paya sahiptir. Bu paralelde, yerelde de eli kalem tutan hiç kimsenin etrafındaki olaylara kayıtsız kalmaya hakkı yoktur. Etrafına kayıtsız kalan insan bir manada insan olma özelliğini yitirmiş demektir. Fakat hakiki yaşamda bu böyle midir derseniz, elbette öyle olmadığını görüyoruz. Bugün kaçımız bu hissiyata sahibiz? Umrumuzda mı yaşananlar? Ne yazık ki değil.
Geçenlerde birisi, "Sürekli eleştiri yapıyor, insanın içini boğuyor" demiş benim için. Bunu duymak beni nasıl mutlu etti bilemezsiniz. Çünkü içimdeki boğulmayı ve memnuniyetsizliği yansıtabilmişim demek ki. Benim hayalini kurduğum memleket bu değil çünkü. O hayalim gerçekleşene kadar da burada ve diğer yerlerde hep aynı şekilde yazmaya devam ettim ve edeceğim. Duyarsızlığın alıp başını gittiği bir yerde çiçeğe böceğe şiirler yazmayı, onlar üzerinden insani mesuliyetlerimizi gizlemeyi beceremedim! Çünkü bir bu kadar daha yaşamayacağımızı gayet iyi biliyorum. Bari gittiğimiz yerde anlatacak bir hikâyemiz olsun.
Kalın sefa ile...
Ben bu ay öderim